Hieronder is het artikel over het verduurzamen van een woning in het midden van het land, gepubliceerd in Glas in Beeld #4 – september 2020, te downloaden.
In het artikel gaat het om ‘zomaar een woning in het midden van het land’. Een twee-onder-één-kap waarvan er in de jaren tachtig en negentig vele duizenden zijn gebouwd. Toch is het ‘niet zomaar een woning’, want veel van die woningen worden bewoond door mensen met een specifiek profiel. Allereerst gaat het vaak om eind vijftigers of begin zestigers die er al een groot deel van hun leven wonen. Mensen die een paar jaar van hun pensioen af zijn, die de hypotheek bijna hebben afgelost en voldoende geld hebben voor hun dagelijks onderhoud en enkele vakanties per jaar. Mensen die als het aan de beleidsmakers ligt, eigenlijk zouden moeten verhuizen. De kinderen zijn het huis uit en met vier slaapkamers en een ruime zolder is het maatschappelijk gezien beter als een duo ruimte maakt voor een gezin. Dat noemen we doorstromen, van een huur- naar een koopwoning en in dit geval van een grotere woning naar een kleinere. Echter, de huizenmarkt zit muurvast. Want waarom verhuizen als de bakker je bij je voornaam kent, de tennisclub om de hoek is en je vrienden op fietsafstand wonen? En nog belangrijker: waarom verkassen als er geen alternatieve woningen beschikbaar zijn, zoals betaalbare appartementen? Kortom: ze blijven (terecht) zitten waar ze zitten. Maar dat heeft ook een keerzijde. Het is zonde van hun vermogen. Ze hebben het goed, de spaarrente staat op nul, de kinderen kunnen hun eigen boontjes doppen. Wat te doen met dit ‘dode’ geld? Simpel: de woning verduurzamen (met HR++ glas).